Onlangs kreeg ik een berichtje van een jeugd vriendin. Ze wilde praten. Jaren geleden zijn we op een vervelende manier uit elkaar gegaan. Dat we daarvan beiden pijn hebben ervaren was wel duidelijk. Jaren van boosheid, verdriet en angst waren het gevolg. Tijdens ons gesprek gaf ik aan het moeilijk te vinden om uit te spreken wat mij in die tijd zo’n pijn heeft gedaan. Wat ik wilde voorkomen was met verwijten te smijten en haar daarmee te kwetsen. Totdat ik me op een gegeven moment realiseerde dat zij wél haar verwijten richting mij verwoordde. Maar op een goede manier. Toen ik dat doorkreeg, kon ik het wel. Uitspreken wat mij in die tijd dwars zat. Het werd een mooi gesprek. We huilden om de pijn en lachten om onze jeugdige onwetendheid van gevoelens, oorzaak en gevolg.

Identiteit

Maar na ons gesprek kwam ik geïrriteerd thuis. Begreep er niets van. Tijd om er lang bij stil te staan had ik niet en ging verder in de waan van de dag. Mijn inzicht kwam de volgende ochtend, terwijl iedereen nog lag te slapen en ik stilletjes beneden met een kop koffie en een goed boek op de bank kroop. Na een paar bladzijdes las ik: ‘ik moest woede en veroordeling opgeven en inzicht en nederigheid aannemen.’ Ineens liepen de tranen over m’n wangen. Dát is het! Tijdens ons gesprek was het niet de inhoud dat mij raakte, maar de manier waarop zij dit verwoordde. Met geïrriteerde verbazing probeerde mijn ego me door allerlei gedachten groter en beter te laten voelen. Hoezo, mij een lesje leren?! Ik versta mijn vak hoor! Daarmee veroordeelde ik degene van wie zij mocht leren, alsook mezelf.

Tot tranen toe geroerd moest ik bekennen dat mij een les was geleerd. Who the hell do I think I am? (In het Engels klinkt het zo mooi!) Hoezo arrogant?! Ik kon niet anders dan nederig bekennen. Daarmee kwam een beperkende overtuiging van mijn ego bloot te liggen. Even later droogde ik mijn tranen en voelde hoe die nederigheid plaatsmaakte voor rust. Vechten om mezelf te verdedigen hoeft niet, ik mag nog heel veel leren. En zo kon ik mijn eigen lat naar beneden bijstellen. Aan mij verandert niets, maar mijn kijk hierop maakt verdere groei mogelijk.

Voor jou

Een ego hebben we allemaal. Dat moet ook, deze zorgt ervoor dat we realistisch zijn en houdt je met twee voeten in de klei. Je ego is het deel dat je ‘ik’ noemt, wat betekenis geeft aan je bestaan. Om realisme te ontwikkelen hebben we geleerd te denken in tegenstellingen, zoals in goed en kwaad, dik en dun, mooi en lelijk. Zo vormde je overtuigingen en leerde je een mening te vormen. Maar wanneer gevoelens van angst en onzekerheid spelen, verlies je het realistisch denken. Door die angst en onzekerheid heeft je ego de neiging om door middel van gedachten voor jou op te komen. En je daardoor beter te laten voelen. Die gedachten zijn beperkende overtuigingen. Het gevoel dat je daarmee creëert is fake. Een masker waarachter angst en onzekerheid zich verschuilen. Snap je dat als je daarin blijft geloven, je jezelf enorm beperkt?

Juist als gevestigde ondernemer heb je inmiddels je vaste gewoontes en ideeën ontwikkeld. Maar een ondernemer die haar leiderschap ontwikkelt laat vaste patronen los en gaat veerkrachtig met situaties om. Daarmee zorgt ze beter voor zichzelf, haar mensen én haar onderneming. Pas op dat jouw ego niet het hek vormt waarachter die blauwe lucht wacht. Want ook jij mag nog heel veel leren.

Wil je hierover met mij van gedachten wisselen? Laat je gegevens achter en ik neem contact met je op.

Heeft mijn blog je inzichten en/of inspiratie gegeven? DEEL dit artikel met jouw netwerk, door op de Tweet, Like en Share knoppen te klikken, zodat ook de mensen in jouw netwerk profiteren.

Wees bewust en kijk!

Liefs, Astrid