(Liever luisteren?)

Terwijl ik hem begroet zie ik tranen in zijn ogen. Bij een kop thee, vraag ik ernaar. In de auto overviel hem het besef wat een geweldig leven hij heeft. Het gaat goed met zijn zoon, het gaat goed op zijn werk en hij is hartstikke verliefd. Zijn dwanggedachten zijn er nog wel, maar hij is trots op zichzelf en hoe hij het allemaal fikst.

Als ik aanvang over een volgende stap in zijn ontwikkeling begint hij over zijn vader. “Maar ja, dat is een oude wond en die zal altijd wel open blijven,” zegt hij. “Dat zou jammer zijn,” leg ik hem uit. Hij is niet zo machteloos als hij denkt en staat er wel voor open om te proberen die wond te helen.

Eenzaamheid

Samen staan wij in de ruimte en ik vraag hem zijn vader voor de geest te halen. Al snel merkt hij dat er ook nu geen connectie is. “Een herkenbaar verhaal,” reageert hij somber.

Zijn vader beredeneert alles vanuit ratio, hij vanuit gevoel. Hij ervaart het als zijn verantwoordelijkheid om hem, zoals hij het noemt,‘erbij te halen.’ “Dat hoort toch niet,” vraagt hij zich hardop af? “Een vader hoort toch verantwoordelijkheid te dragen richting zijn zoon, niet andersom,” zegt hij met een brok in zijn keel.

Eenzaam voelen

Even later ervaart hij als klein ventje het moment waarop zijn vader zijn zusje en hem thuisbrengt. Zijn ouders zijn gescheiden en bij thuiskomst ontstaat er ruzie tussen hen. Op dat ogenblik loopt zijn vader zonder afscheid de deur uit. Hoopvol loopt hij naar het raam en kijkt, tussen de lamellen door, om nog een blik van zijn vader op te vangen. Als dat uitblijft laat hij zijn hoofdje hangen en is het gemis tot in elke vezel van zijn lijf voelbaar.

Wanneer wij zijn volwassen ik erbij halen, rollen de tranen over zijn wangen bij de aanblik van dat kleine ventje bij het raam. Hij vindt het zo rot voor hem. Hij voelt zich zó alleen.

Eenzaamheid oplossen

Ook dat kleine ventje is erg ontroerd wanneer wij het contact leggen. Hij is erg blij dat hij wordt gezien. Zij kijken elkaar aan en opgelucht vallen zij in elkaars armen. Het enige wat rest is gewoon Zijn. Het kleine ventje ontspant zich en zij weten allebei, het is goed zo. Zij zijn niet langer alleen, maar samen.

Terwijl wij zijn vader er weer bij halen, is zijn gevoel en perspectief verandert. Hij ziet nu hoe eenzaam ook zijn vader is. Er volgen een paar woorden en dan is het goed. Hij neemt afscheid en wij ronden de sessie af.

Voor jou

Eenzaamheid speelt zich vanbinnen af en is meestal onzichtbaar. Niet alleen voor anderen, vaak ook voor de persoon zelf. Het is een gevoel wat zich ten diepste in ons bevindt en daar voor veel innerlijke- en uiterlijke problemen kan zorgen.

Dat kan van alles zijn. Overcompensatie door in alles voorop te lopen, heel kritisch zijn naar zichzelf of anderen, doorschieten in perfectionisme, verantwoordelijkheid of eagerness, door wel of niet eten, snel verveeld raken en/of nieuwe dingen opstarten. De manieren waarop mensen ermee om kunnen gaan zijn legio.

Oude patronen verliezen hun werking

Eenzaamheid in jezelf oplossen heeft als direct resultaat dat oude patronen hun werking verliezen. Het gevoel om voorop te moeten lopen is er niet meer, dus vindt een persoon rust. Het gevoel van missen vervalt, dus kritisch zijn hoeft bijvoorbeeld niet meer. Het gevoel controle te moeten houden vervalt, dus ook bijvoorbeeld perfectionisme. Nogmaals, ook de uitwerking is legio.

Covid heeft bij veel en vooral jonge mensen eenzaamheid versnelt en schaamteloos aan de oppervlakte gebracht. Op zich een goede ontwikkeling als de zorg toereikend zou zijn. Helaas is dat niet het geval. Een groeiend probleem als er in onze zorgcultuur niets verandert.

Wat als je niets doet?

Nu de wereld weer langzaam opengaat vinden veel mensen weer genoeg afleiding en wordt de eenzaamheid naar de achtergrond verbannen. Om later, wanneer zij oud en niet meer volledig aan het leven kunnen deelnemen, opnieuw de kop op te steken.

Allemaal zijn wij gebutst en geschaafd door het leven. Dat geeft rimpels en littekens. Het klinkt misschien wat cryptisch, maar open wonden worden vuil en gaan etteren. Deze hebben aandacht en liefde nodig. De pleister van de wond trekken doet pijn, maar pas dan kan het door tranen worden gespoeld, waarna van binnenuit genezing kan plaatsvinden.

Ook onze Life coaches hebben littekens overgehouden na het verzorgen van hun wonden. Daarnaast zijn wij opgeleid om mensen te begeleiden in hun zelfgenezend vermogen.

Wil jij je niet langer alleen voelen?

Voel jij je eenzaam en alleen, of merk je innerlijke- of uiterlijke problemen? Kom eens langs. Wij bespreken graag waarmee wij je kunnen helpen.

Vul hiernaast je gegevens in en ik neem contact met je op. Of mail mijn collega Dagmar (omgeving Breda), Petra (omgeving Arnhem) en Marco (omgeving Utrecht). Ook zij kunnen je hierbij helpen.
Binnenkort maak je kennis met onze collega in Amsterdam.

Zorg goed voor jezelf.