Sommige leerlingen kregen te maken met lastige kwesties, waarbij zij mij in vertrouwen namen, waarbij ik meer als gids fungeerde, dan als docent. Pas toen ik me afvroeg ‘Waar ben ik eigenlijk mee bezig?’, kwam het besef en zag ik een glimp van wie ik in essentie ben, namelijk coach en therapeut!
Van jongs af aan kijk ik naar de wereld om mij heen. Daarom is mijn eerste interventie altijd luisteren en kijken. Ik zíe en hoor jou, waarbij ik mijn inlevingsvermogen, gevoeligheid, intuïtie en analytisch vermogen gebruik. Dat analytische was er altijd al, maar over mijn gevoeligheid en intuïtie heeft lange tijd een ijslaagje gezeten.
Waarom je je soms zo eenzaam voelt
Mijn start op aarde is niet de gemakkelijkste geweest door: Huiselijke spanningen, ernstige Astma, verschillende acute ziekenhuisopnames, de echtscheiding van mijn ouders en de emotionele gevolgen daarvan.
Om mijn Astma te overwinnen, leerde ik als baby al te overleven op wilskracht. Niet alleen in het ziekenhuis op de intensive care, maar ook thuis. Tot mijn vierde levensjaar was ik chronisch ziek en leefde ik op wilskracht.
Ik voel me eenzaam
Ook als basisschoolkind wilde ik ondanks bronchitis en koorts gewoon naar school. Mijn fysieke ongemak fors negerend, omdat ik niets wilde missen, ik wilde meedoen, ik wilde leven!
In mijn jonge kinderjaren werd ik (te) snel zelfstandig. Met mijn wilskracht stapte ik ‘overal’ alleen op af zonder dat ik angst voelde. Ook kon ik goed alleen zijn. Ik had genoeg imaginaire vriendjes, die mij hielpen plezier te maken als ik speelde. Mijn rijke fantasiewereld hielp me ook als ik me eenzaam of radeloos voelde, als ik ziek op bed lag of als het thuis niet zo gezellig was.
Toen ik in de twintig was, oogde ik als een gezonde, zelfstandige en opgeruimde vrouw. Ik klaagde niet en vroeg niet om hulp. Naast een fulltimebaan had ik een druk en leuk sociaal leven en in de avonduren studeerde ik. De lat legde ik hoog en fysiek ongemak negeerde ik, zoals ik dat als kind gewend was.
Door mijn ziekte was ik weinig op school en keek ik vanuit mijn bed naar spelende vriendjes buiten. Daardoor miste ik onderwijs en de sociale interacties, waardoor ik me soms een buitenstaander voelde. Op school probeerde ik situaties in te halen door het snel te begrijpen en me daaraan aan te passen. Ook thuis leerde ik me aan te passen aan nieuwe situaties. Mijn ouders kregen allebei een nieuwe relatie. Zo ontwikkelde ik een groot aanpassingsvermogen.
Op een dag kreeg ik een niet meer te negeren pijn in mijn nek en schouders en moest rust houden. Liggend of zittend op de bank kreeg ik regelmatig een vreemd beeld voor ogen: Ik zag mezelf omringd door een muur en ik voelde dat ik mezelf niet meer kon ontmoeten. Dat gaf verdriet. Een emotie die ik niet gewend was toe te laten. Dit gaf aanleiding om hulp te zoeken.
Wat moet je doen als je je eenzaam voelt?
Op mijn zesentwintigste kwam ik voor het eerst bij een Life coach. Hij werkte lichaamsgericht, dat leek me mooi meegenomen. De directe aanleiding was mijn fysieke pijn, die niet medisch bleek te zijn. Terugkijkend op die periode realiseer ik me dat ik mezelf negeerde.
De aandacht van mijn coach, was aandacht voor mij die ik niet gewend was.
In de lichaamsgerichte coaching leerde ik voelen, wat mijn deur naar zachtheid opende. Langzaamaan begon mij stoere ik te smelten. Doordat ik een andere houding ontwikkelde en beter in contact kwam met mezelf, werd ik minder eenzaam en verdiepte mijn relatie met andere mensen. Mijn zelfkennis, bewustzijn en zelfacceptatie verdiepten zich en ik kwam weer in contact met mijn gevoeligheid, intuïtie en spiritualiteit.
Een groot geschenk wat ik altijd meeneem tijdens mijn Life coachsessies. Mijn wilskracht en daarmee het ontkennen van emoties, heb ik ingeruild voor grote dankbaarheid voor het leven. Als Life coach en gids begeleid ik dagelijks mensen die de kans grijpen om zichzelf en hun verloren stukken terug te vinden.
Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen?
Laat hieronder je gegevens achter en ik neem contact met je op.
