Ze doet zo haar best en houdt zich groot, trekt haar schouders op en wuift het verdriet en de pijn letterlijk weg. Tenminste voor even, want steeds verschuift het gespreksonderwerp richting haar pijn om het vervolgens weer weg te stoppen.

Eigenlijk schaam ik mij een beetje. Ik word er namelijk kribbig van. Het liefst zou ik haar door elkaar schudden en roepen: “Laat het eruit, doe iets!” Maar helaas, voor haar ben ik niet de juiste persoon die kan helpen. En dat raakt me. Machteloos moet ik toezien hoe ze stoeit met deze gevoelens en het wegstopt omdat ze er geen raad mee weet.

Vreselijk toch dat ik er kribbig van word? Na alles wat ik zelf doormaakte en leerde zou ik toch compassie moeten voelen?! Hoe kan het dan dat ik zo op haar reageer? Om daarachter te komen loop ik, weggekropen in m’n donzen winterjas, richting bos. Onderweg denk ik bewust aan omstandigheden die mij pijn en verdriet hebben gedaan. Gebeurtenissen die mijn leven kleuren met grensoverschrijding, machteloosheid, paniek, intens verdriet en ontreddering. En toch lukt het me bij geen van deze herinneringen om de gevoelens en emoties weer te voelen. Natuurlijk weet ik nog hoe dit voelt. Ook ik vocht jarenlang tegen het voelen van pijn. Maar nu kan ik niet anders dan concluderen dat ik met terugwerkende kracht deze gebeurtenissen heb kunnen verwerken. Maar voordat het zover was heb ik wel nachtenlang intens gehuild, gevloekt, tegen de bank geschopt, buiten gerend en geschreeuwd, gejammerd, gesnotterd en gejankt.

Kan pijn ook iets goeds betekenen?

Heb jij ooit een kind gebaard, of gebaard zien worden? Toen mijn man en ik na de medische molen zwanger werden en ik mocht bevallen van ons eerste kind, vertelde onze verloskundige, dat elke wee er één is die niet meer terug komt. De volgende wee is een nieuwe en zo maakt je lichaam zich klaar voor de bevalling. Toen eenmaal de persweeën begonnen en zij vertelde dat ik actief mee moest gaan werken, zag zij hoe ik angstvallig de boel tegenhield. Want dat doet PIJN, weet je! Toen zei ze: “Zo lukt het niet, je moet door de pijn heen duwen.” Het was even zoeken hoe dat moest, maar toen ik eenmaal de angst voor deze pijn losliet en actief meewerkte aan wat mijn lijf wilde, werd onze eerste dochter geboren. Nou, ik kan je vertellen de boel was rauw en beurs van onderen, maar de pijn was weg. En een prachtig nieuw leven geboren.

En weet je, zo is het ook met het verwerken van pijn. Pijn van gemis. Pijn van afscheid, pijn van teleurstelling, pijn van verlies, pijn van gekwetst zijn, pijn van een gebroken hart. Het doet VER-SCHRIK-KE-LIJK veel pijn. Maar echt, je kan je hart helen. Het is net als een bevalling, je moet door de pijn heen.

Waarom zou je in godsnaam pijn willen voelen?

Stel je voor dat ik het tijdens mijn bevalling niet had aangedurfd. Dan was dat hoofdje niet verder dan het geboortekanaal gekomen. Zie je het al voor je? Dat wil je echt niet!
En toch zie ik dat heel veel mensen doen. Ik geloof niet dat het verwerken van heftige gevoelens en emoties maanden of zelfs jaren moet duren. Waar het om gaat is dat je jezelf toestemming geeft om al die heftige gevoelens en emoties te voelen. Het verwerken van pijn ervaart iedereen anders. Soms is een korte huilbui voldoende en soms moet je huilen totdat de snottebellen aan je neus hangen, je ogen rood en dik gezwollen zijn en je nauwelijks nog kan praten door de rauwheid van je keel. Het betekent je angst voor pijn laten varen en het doorleven. Verwerken van pijn doe je net zo lang en net zo vaak totdat je voelt dat je alles eruit gegooid hebt. Want huilen heelt. En als er een dag, een week of een maand later weer zo’n huilbui voorbij komt? Bedenk dan dat een baby zelden na één perswee geboren wordt.

Voor jou

Niemand wil pijn voelen, maar pijn is onontkoombaar. Jammer genoeg zijn we verleert hoe we met pijn moeten dealen. Daarom vluchten sommige in verslavingen, en andere zoeken afleiding in gamen, extreem sporten of hard werken. Vaak in de overtuiging dat als je er niet over praat dan is het er niet. Maar pijn is er, of je het nou wegstopt of niet. Ooit zei een vriendinnetje tegen mij: “Steeds legt een Engeltje een steen voor je neer. Je kan er omheen gaan of overheen stappen, maar steeds zal dit Engeltje dezelfde steen voor je neerleggen. Net zo lang totdat je het oppakt en weggooit.” En zo is het.

Wat pijn je oplevert

Maar wat levert het voelen van pijn je dan op? Door alle gevoelens en emoties er te laten zijn, laat je beetje bij beetje de pijn los en kan er iets nieuws geboren worden. Een nieuwe leefwijze, een nieuwe vorm aan een relatie, een inzicht, een nieuw idee of ander perspectief. Je leert veel beter met je gevoelens en emoties omgaan, waardoor je bij gebeurtenissen, zowel zakelijk als privé, veel minder snel in de stress schiet. Deze raken je veel minder, waardoor je beter gaat anticiperen. Het verhoogt je zelfvertrouwen en bovendien vergroot het je assertiviteit. Je gaat dus veel bewuster leven en ondernemen, wat je zakelijke kansen aanzienlijk vergroot.

Oh ja, en die kribbigheid van mij? Het is mijn eerste reactie op pijn. De machteloosheid die ik voel door niets voor haar kunnen doen, doet pijn. En als ik pijn voel wil ik overfunctioneren. In zo’n geval voel je niet, maar ga je doen. Zeg maar, om de hete brei heen werken en je in allerlei bochten wringen. Zo heb ik jarenlang overgefunctioneerd. Waar me dat heeft bracht deel ik met je in mijn E-book dat ergens deze winter online komt.

Maar er zijn dus ook heel veel mensen die bij pijn onderfunctioneren. Wanneer je dan pijn voelt functioneer je niet, maar stort je in en word je een slachtoffer van je omstandigheden. Brené Brown beschrijft dit heel mooi in haar boek ‘Sterker dan ooit.’ Beide vormen zijn een manier om aan de pijn te ontsnappen.

Klaar met over- of onderfunctioneren? Wordt het tijd om veerkrachtig uit je strijd te komen? Ik help je en geef je de inzichten en tools zodat jij pijnlijke situaties verwerkt en we er samen voor zorgen dat het je, zowel zakelijk als privé verder helpt.

Ken jij mensen die het moeilijk hebben? Help mij meer mensen te bereiken en DEEL dit artikel met jouw netwerk, door op de Tweet en Facebook Share knoppen te klikken, zodat ook de mensen in jouw netwerk profiteren. Wil je reageren? Vul hier je gegevens in en ik neem contact met je op.

Worstel en kom boven.

Astrid