(Liever luisteren?)

Met een diepe zucht herkent hij het gedrag van die jongeren op straat; hun machteloosheid en de frustratie daarover. Het willen meedoen, het schoppen en slaan. In zijn jonge jaren ondervond hij aan den lijve de consequenties van zulk gedrag. Iets waar hij niet trots op is.

In de jaren erna leerde hij van zijn fouten en maakte een aantal belangrijke keuzes. Het leverde hem een ander leven op. Hij komt bij mij omdat iets hem ervan weerhoudt om verder te komen in de doelen die hij wil bereiken.

Vandaag vertelt hij over zijn hernieuwde poging; bij zijn vader op bezoek gaan. Niet veel later laat hij zijn hoofd zakken en zegt gelaten; “tja, ik had het kunnen weten. Hij zal nooit veranderen.” Voor de zoveelste keer kreeg hij verwijten naar zijn hoofd en liep tegen een muur van onbegrip. “Het is vooral heel frustrerend,” zegt hij.

Ik voel me rot en weet niet waarom?

“Hoe zou het zijn als het gedrag van je vader je niet meer zo zou raken,” vraag ik hem? Verrast en verwachtingsvol kijkt hij mij aan.

Wij nemen een positie in en stellen daarbij zijn vader op. Hij kijkt naar zijn vader, die hem verbaast en ongemakkelijk aanstaart. Aan de houding van zijn vader merkt hij op, dat hij elk moment kan opstaan en weglopen. “Zie je wel,” bevestigt hij mij, terwijl zijn frustratie stijgt.

Begeleidend door deze oefening verleg ik zijn focus. Door mijn onderzoekende vragen ontvouwt zich een vroegere situatie op de basisschool.

De avond ervoor was zijn tweelingbroer, na een ruzie met hun moeder, weggelopen van huis. Geschrokken was hij in het donker naar buiten gerend om zijn broer te zoeken. Zelfs de politie was aan de deur geweest.

Later die avond, toen hij van zijn moeder naar bed moest, keek hij naar het lege bed aan de andere kant van de slaapkamer. Bang en vertwijfeld dommelde hij in. Toen hij even later gerommel in de kamer hoorde, zei hij opgelucht: “Oh, je bent er weer,” waarna hij in een diepe slaap viel.

Rot voelen door stress

De volgende ochtend was de deceptie des te groter, toen bleek dat het niet zijn broer, maar zijn moeder was die om een hoekje had gekeken.

Na een heftige strijd tussen vader en moeder, besloot zijn broer na die avond bij hun vader te gaan wonen. De klap was groot. “Het ene moment speelde ik onschuldig en onbezorgd met autootjes, het andere moment stond ik middenin de volwassen wereld. Achteraf zou ik mijn broer acht jaar niet meer zien,” merkt hij verdrietig op.

De ontgoocheling, het verdriet, de onmacht door het plotselinge vertrek van zijn broertje, maakte hem woedend. Met zijn tien jaar had hij geen idee hoe hij zijn punt moest maken. Hij werd onhandelbaar thuis en op school, hij schopte tegen alles en iedereen die hem voor de voeten liep.

Hoofdschuddend en met een betraand gezicht ziet hij in hoe deze situatie zijn gedrag verklaart gedurende zijn pubertijd. Hij was zo ontzettend boos op de hele situatie, maar kon er geen kant mee op.

Onmacht transformeren

Op een diep niveau help ik hem zijn gevoelens transformeren en werken wij aan het helen van zijn pijn. Even later, na een diepe zucht van opluchting, breng ik nogmaals zijn vader ter sprake.

Opnieuw kijkt zijn vader hem vol onbegrip aan. Hij zucht, recht zijn schouders en voelt zijn verantwoordelijkheid afnemen, als weer blijkt dat zijn poging op begrip vruchteloos is.

“Het is niet meer mijn verantwoordelijkheid. Als hij goede relaties met zijn kinderen wil, is dat zijn verantwoordelijkheid,” zegt hij. Dat voelt beter.

Als wij alles gezegd en gedaan hebben, beëindigen wij onze sessie en vertrekt hij een stuk lichter dan hij binnen kwam.

Voor jou

Iedereen heeft een andere aanpak in situaties van stress. De mannelijke aanpak gaat over de neiging om vanuit agressie of vechten situaties te benaderen. Vanuit de diepte komt er dan enorme boosheid en de neiging om te gaan vechten om het onrecht te corrigeren.

Een meer vrouwelijke aanpak is passieve agressiviteit. Dit is ook ‘vechten,’ maar dan passief. Vaak op een niet zichtbare, maar onderhuidse, dikwijls gemene manier – zoals uitsluiting, roddelen en/of door het negeren van iets of iemand – proberen vrouwen hun gevoel van onrecht te vereffenen.

Dit is overigens niet uitsluitend gehouden aan de verschillende seksen. Allemaal hebben wij mannelijke- en vrouwelijke aspecten in ons en voor beiden seksen kunnen deze manieren herkenbaar zijn.

Het heeft alleen geen effect. Vechten TEGEN iets of iemand is niet de manier om onrecht op te lossen. Je vecht namelijk een ongelijke strijd, gericht op winnen of verliezen. Omdat niemand wil verliezen blijft de strijd én de stress. Er is een andere aanpak nodig.

Erkennen van je rot voelen

Om iets los te laten, zal je het eerst vast moeten pakken. Wat helpt is; begin met het erkennen van het feit dat je je rot voelt. Daarmee kunnen de mannelijke- en vrouwelijke aspecten zich samenvoegen.

De doelgerichte mannelijke energie en de begripvolle vrouwelijke energie manifesteren zich door het gesprek aan te gaan, in eerste instantie met jezelf en te luisteren naar wat jou brengt tot bepaalt gedrag.

Wees eerlijk naar jezelf

Wees eerlijk naar jezelf; waar zit jouw frustratie? Waar voel je je rot over? Over wie of wat gaat dit? Wat is daarin jouw verantwoordelijkheid? Welke verantwoordelijkheid hoort bij de ander? Waar heb jij invloed op? Wat kan jij doen om jouw gevoel van onrecht te veranderen?

Als je jezelf begrijpt, zal je een ander ook kunnen begrijpen. Wat is jullie gezamenlijke verantwoordelijkheid en welke oplossingen kunnen hierin gevonden worden?

Durf het gesprek aan te gaan, als je het de relatie waard is. Neem die verantwoordelijkheid, doe het in ieder geval voor jezelf.

Wil jij inzicht in waarom jij je rot voelt?

Wij helpen je graag verder. Vul hier je gegevens in en één van ons neemt contact met je op.

Begrip dooft elke strijd.

Astrid

(Note: Ter inspiratie, vormgeving en behoud van essentie en leesbaarheid van mijn blogs, verwerk ik ervaringen van mezelf en/of die van klanten die daarvoor hun toestemming hebben gegeven.)