In de tijd dat wij, mijn man en ik, verantwoordelijk waren voor vijftien werknemers was er altijd wel wat. Dan was er één zwanger, dan weer één ziek, dan weer één thuis door scheiding, liefdesverdriet of gebroken ledematen. Afwezigheid bij geboortes of als er één uit de kast kwam. Natuurlijk leefden we mee en kreeg iedereen de ruimte. Maar jeetje, ik dacht ook wel eens: moet ik hun problemen dan maar blijven incasseren? Wanneer houdt het eens op?

Zo bemerkte ik eens ‘iets’ bij een werknemer tijdens de dagelijkse drukte op de werkvloer. Zonder aanwijsbare reden voelde ik dat er iets was. Ik kon er niet echt mijn vinger op leggen, maar had het gevoel dat hij in zijn functie niet op z’n plek zat. Na er even over nagedacht te hebben, moest ik helaas concluderen dat ik aan de verkeerde kant van de tafel zat. Met genoeg op m’n bordje besloot ik niet nóg meer problemen en werk op m’n hals te halen. En dus deed ik niets.

Je gaat toch geen problemen opzoeken?

Het is vrijdagmiddag. Prachtig zomerweer en we hebben afgesproken bij een mooi natuurgebied. Zo’n ander halfjaar geleden kwam zij met burn-out klachten bij mij terecht. Sindsdien lopen we vaak buiten en hebben al veel gesprekken gevoerd. Het gaat goed. Van haar klachten als slapeloosheid, piekeren en stress heeft ze geen last meer. Toch blijft ze komen. Ze vindt mijn back-up prettig en door samen ideeën en zorgen tegen het licht te houden, kan ze steeds beter anticiperen op zichzelf en haar zaak.

‘Oké, waar gaan we het over hebben vandaag?’ vraag ik. Eerlijk gezegd weet ze het niet zo goed. We hebben het even over ons vorige gesprek en wat daar uitgekomen is. Alles gaat goed. Maar dan spreekt ze, tussen neus en lippen door, haar vermoeden uit dat een van haar medewerkers niet helemaal op zijn plek zit. ‘Oh?’ merk ik op. ‘Nee joh, niks aan de hand’ kaatst ze mijn opgooiende balletje weg. ‘Hij functioneert prima, werkt volgens planning en doet zijn werk goed. Nee hoor, daar ga ik me geen zorgen over maken, dat is zijn probleem.’

Incasseren moet je leren!

Met dit balletje heb ik dus vaker gespeeld en ik herken veel in haar manier van denken. Als ik toch doorvraag voel ik haar weerstand en luister naar nog een poging om die bal af te houden. Ik snap het wel. Als werkgever met zo’n twintig mensen in dienst heb je genoeg verantwoordelijkheden en taken.

Wandelend leg ik haar de tegenstrijdige uitspraken voor die ik hoor. Het is tenslotte mijn taak om helderheid te krijgen en vraag haar het hemd van ’t lijf. Ook laat ik haar de mogelijke scenario’s schetsen. Niet veel later kan ik, omdat ik haar ideeën voor de lange termijn ken, de bal voor open doel leggen. En dan schiet ze in. Door dit inzicht verliest ze haar weerstand. Ook zij ziet nu in dat daar mogelijk problemen ontstaan. We bespreken wat zij nu al concreet kan doen om toekomstige problemen te voorkomen. Dit bespaart haar op termijn een hoop tijd, zorgen, geld en frustratie.

Incasseren

Het niet onder ogen durven zien is een van de vele ‘fouten’ die ik in mijn ondernemerschap heb gemaakt. Ik dacht in problemen en wat ik zou moeten incasseren; Waarom zou ik slapende honden wakker maken? Wat als hij zich ziek meldt, dan krijg ik weer loonkosten om m’n oren. En als hij daadwerkelijk vertrekt, zit ik met problemen als planning, opnieuw werven en sollicitatiegesprekken voeren. Ik wilde en kon het er toen niet bij hebben.

Voor jou

Wij vrouwen zijn er van nature goed in en het is misschien nog wel belangrijker dan al je andere zakelijke verantwoordelijkheden; de zachte kant van je personeelsbeleid. Jullie zitten namelijk aan dezelfde kant van de tafel. Als goede werkgever ben je ook verantwoordelijk voor het welzijn van je mensen. Zitten ze op de juiste plek? Hebben ze het naar hun zin? Kunnen zij de verantwoordelijkheden aan? Hebben zij voldoende uitdaging? Zijn ze blij? Sluit dus niet je ogen, maar vraag er regelmatig naar.

Natuurlijk houd je verantwoordelijkheid ergens op, maar een luisterend oor betekent vaak al heel veel. Voelt je medewerker zich door jou gewaardeerd, gezien en gehoord, dan zal hij/zij je meer geven dan waar je om vraagt. Je medewerkers zijn het goud van je bedrijf, weer er dus zuinig op. Durf te informeren en te incasseren. Het vertrek van een medewerker biedt ook kansen. Maar dan moet je die wel zien.

Bij ondernemen hoort incasseren. En incasseren moet je leren. Je zal het zelf moeten doen, maar je hoeft het niet alléén te doen. Heel graag help ik je met een andere blik naar jezelf en je bedrijf kijken, zodat ook jij ziet waar problemen ontstaan en waar kansen liggen.

Heeft mijn blog je inzichten en/of inspiratie gegeven? Ik kijk uit naar je reactie. Help mij meer mensen te bereiken en DEEL dit artikel met jouw netwerk, door op de Tweet en Facebook Share knoppen te klikken, zodat ook de mensen in jouw netwerk profiteren.

Ontwikkel jezelf, ontwikkel je bedrijf! Wees bewust

Astrid