Mijn wekker gaat, het is donderdagochtend 06.30 uur. Na de zoveelste slechte nacht dwing ik mezelf uit bed te komen. Slaperig loop ik richting badkamer en hoop dat de douche mijn vermoeidheid zal wegspoelen, in elk geval genoeg voor weer een nieuwe dag op kantoor. Ik draai de kraan open, laat m’n ondergoed vallen en voel de eerste waterstralen op mijn huid. Ineens begint mijn lijf van top tot teen te trillen. Van schrik ben ik in één klap klaarwakker en probeer mezelf onder controle te krijgen. Wat gebeurt er? Vervolgens wordt het trillen nóg heftiger. Ik ben bang dat ik zal vallen en hou me vast aan de wand. Wat is dit? Het gaat maar door en door. Ik kan niets doen om het te stoppen en de tranen rollen over mijn wangen. Dan hou ik het niet meer. Snikkend en bang zak ik door m’n krachteloze benen en glijd langs de tegelwand op de grond. En daar, huilend naast het afvoerputje, dringt het langzaam tot me door: Ik wil dit niet, ik wil niet, IK WIL NIET!!!

Traag kruipen de minuten voorbij. Het enige waaraan ik kan denken, is dat ik niet meer naar kantoor wil. Ik wil niet meer! Niet alleen vandaag niet, het liefst verlaat ik ons bedrijf helemaal. In mijn hoofd is het een chaos van gedachten. Na een poosje neemt de ergste spanning in mijn lijf iets af. Dan overvalt me een besef van tijd. Hoe lang zit ik hier al?
Verschrikt krabbel ik op. Zo goed en zo kwaad als het gaat, pak ik mijn normale ochtendroutine op en hoop dat niemand de sporen van mijn tranen ziet. Zoals elke ochtend zorg ik voor onze kinderen en zet het ontbijt klaar. Ik zorg dat de tasjes klaarstaan en breng de kinderen naar school. Verdoofd, mijn hoofd vol watten, rijd ik van school meteen door naar kantoor.

Bij binnenkomst haalt een opgewekt ‘goedemorgen’ mij uit mijn staat van afwezigheid. Ik begroet mijn medewerkster met een dankbare glimlach. De aanblik van mijn bureau belooft de nodige afleiding voor vandaag. Met een kop koffie plof ik achter mijn bureau en zet mijn computer aan. Meteen word ik volledig in beslag genomen door mijn medewerkster die over de administratie begint. Tot mijn opluchting kan ik hiermee het ‘incident’, zoals ik het voor mezelf noem, naar de achtergrond laten verdwijnen. De dag verloopt zoals gewoonlijk en rond halfdrie rijd ik alweer richting het schoolplein. Daar staan de kinderen en hun vriendjes al op me te wachten. Bij thuiskomst doe ik een was in de wasmachine, pak voor de kinderen limonade en een koekje en schenk voor mezelf een kop thee in. Aan de keukentafel klap ik mijn laptop open en log weer in op het zakelijke netwerk.

Geen tijd

Met knallende hoofdpijn en twee paracetamol kruip ik die avond op tijd mijn bed in. Ziek worden is geen optie. Als ik de volgende ochtend mijn jas aantrek en in de brakke ogen van mijn bleke spiegelbeeld kijk, veins ik de glimlach van een sterke, onafhankelijke vrouw die wel tegen een stootje kan. Terwijl ik mijn lipgloss aanbreng, denk ik aan alle fijne dingen van het ondernemerschap. Met een laatste, zelfverzekerde blik in de spiegel pak ik mijn tas en rijd weer naar kantoor. Na een paar dagen merk ik verbaasd op dat ik me nog steeds wat vreemd en neerslachtig voel. Omdat ik soortgelijke stemmingen van de dagen rond mijn menstruatie ken en dit zich doorgaans na een dag of twee oplost, twijfel ik er ook nu niet aan dat het gewoon overgaat. Opnieuw vervolg ik mijn normale weg.

Geen prioriteit

De meeste vrouwen hebben geleerd de behoeften van anderen voorrang te geven boven die van zichzelf. Dat deed ik ook. Voor mijn gevoelens wist ik ook altijd een verklaring te bedenken, zonder dat ik me realiseerde dat ik daarmee mezelf weg redeneerde. Dus hup, een paracetamolletje erin en dan moet het morgen over zijn.

Vind je het gek dat zoveel vrouwen moe en emotioneel zijn, slecht slapen, piekeren, zich onzeker voelen, geïrriteerd en gefrustreerd zijn omdat ze van alles moeten en ‘ja’ zeggen, terwijl ze eigenlijk ‘nee’ bedoelen?

Onderschat de kracht van het ‘paracetamolletje’ niet. Het verlost je tijdelijk van pijn, maar daarmee los je je problemen niet op. Zo’n pilletje doet je geleidelijk aan jezelf kwijtraken.

Voor jou

Als ik desondanks niet in actie was gekomen, was het vooruitzicht van thuis huilend werkloos op de bank zitten slechts een kwestie van tijd geweest. Dan had ik de hopeloze situatie waarin ik mij bevond, en waarvan ik ons bedrijf, mijn man en medewerkers de schuld gaf, in stand gehouden. De gevolgen daarvan laten zich raden: waarschijnlijk zou ik zijn gescheiden, met een hoop ellende, op zoek zijn gegaan naar een baan in loondienst om mijn dan parttime gezin te kunnen onderhouden. Kortom, alles wat ik niét wilde…

Maak jezelf prioriteit 1

Toen ik huilend bij het doucheputje zat was ik achtendertig jaar, moeder van drie jonge kinderen, vijftien jaar zelfstandig ondernemer en directeur van een reclamebureau. Mijn man en ik waren verantwoordelijk voor vijftien medewerkers en twee miljoen omzet per jaar. In mijn rol als vrouw, moeder, echtgenote, directeur, werkgever en ondernemer ging ik zo op in alle drukte en verantwoordelijkheden, dat ik onvoldoende besefte hoe dit mijn leven bepaalde. Ik werkte hard en deed ontzettend mijn best. Ervan overtuigd dat ik alles onder controle had en het enige juiste deed. Pas toen mijn lijf onder de douche uitgeput aangaf ‘tot hier en niet verder’, drong het tot me door hoezeer ik mezelf was kwijtgeraakt.

Het is jóuw gezondheid

Het klinkt natuurlijk afgezaagd als ik zeg dat gezondheid het allerbelangrijkste in je leven is. Maar geloof me, dat is het wel! Daarin schuilt ook meteen de valkuil. Want toen mij dit douche-incident overkwam, was ik kerngezond. Ik sportte, at verantwoord en was zelden ziek. Toch verwaarloosde ik mezelf. En dat zie ik helaas heel veel gebeuren om me heen, terwijl mensen, vooral vrouwen, zich er vaak niet van bewust zijn. Omdat de effecten ervan niet direct, maar vaak pas op langere termijn zichtbaar worden, zal tijd altijd in je nadeel werken.

Mijn hele verhaal, aangevuld met tips en praktische handvatten om goed voor jezelf te zorgen, vind je in mijn ebook. Deze kun je hier gratis downloaden. Daarin deel ik met je wat er aan het douche-incident vooraf ging en hoe het bij mij zover heeft kunnen komen. Maar ook hoe ik opkrabbelde en mezelf ontwikkelde.

Wil je niet langer wachten en direct mijn hulp inschakelen? Vul hier je gegevens in en ik neem contact met je op. Ik help je weer grip krijgen op jezelf, je leven en je bedrijf.

Als je gezond bent heb je duizend wensen. Als je ziek bent nog maar één!

Astrid

(Note: Ter inspiratie, vormgeving en behoud van essentie en leesbaarheid van mijn blogs, verwerk ik ervaringen van mezelf en/of die van klanten die daarvoor hun toestemming hebben gegeven.)