Waarom trek ik me alles zo aan?
Ben jij iemand die zich snel iets van anderen aantrekt? Maak jij zaken snel persoonlijk? Veel mensen hebben hier last van. Ook kritiek komt dan vaak hard binnen. Waarom trek je je alles zo aan? Hoe komt dat? En wat kan je doen om dat te veranderen? Lees mee met dit voorbeeld uit de praktijk.
Sinds een paar weken zijn wij samen aan het werk. Aan de hand van haar aantekeningen begint zij te vertellen. Sinds een tijdje merkt zij dat ze veel zaken naar zich toetrekt. Laatst zat zij samen met een aantal andere vrouwen koffie te drinken bij de sportschool, toen zij aan een van hen vroeg hoe het nu met haar moeder ging? Vervolgens kwam er een heel vervelend verhaal over de situatie van die moeder.
Waarom vat ik alles zo persoonlijk op?
Eenmaal thuis vroeg haar man hoe het sporten was gegaan, waarop zij negatief antwoordde. Later merkte ze pas op dat zij zich na het sporten eigenlijk heerlijk voelde, maar dat het het negatieve verhaal was waardoor zij gedeprimeerd thuiskwam.
Zij herkent dit steeds vaker en noemt het ‘apen op haar schouder nemen.’ Die ‘apen’ staan voor de problemen die zij aanhoort en die zij vervolgens op haar schouder neemt en spreekwoordelijk te eten geeft. Het erover nadenken is voer voor de ‘apen’ en zo komt zij in een negatieve spiraal terecht. Zij wordt er doodmoe en neerslachtig van. “Waarom trek ik me alles zo aan?, zegt ze moedeloos, nadat wij dit uitgebreid besproken hebben. Ik stel voor om een oefening te doen.
Waarom trek ik me alles zo aan?
Met een lichte spanning staat zij op mijn verzoek midden in de ruimte. Zij voelt een spanning onder in haar buik en haar armen hangen een beetje zwaar naast haar lichaam. Haar voeten staan stevig op de grond. “Hoe sta je hier?”, vraag ik haar. Zij zucht, lacht en met een open gebaar doet zij haar armen opzij en zegt: “Ik sta hier open en ontvankelijk.”
Opnieuw geef ik aan dat zij mag voelen, maar dat ik ergens anders ga staan. Als ik vervolgens voor haar sta, begint zij te lachen en hoorbaar te zuchten. Ze kijkt me aan, rolt een beetje met haar schouders en zegt: “Het is oké.” Na doorvragen blijken haar armen zwaarder te worden. Nadat ik nog een stap dichterbij doe, rolt zij opnieuw met haar schouders en worden haar armen nog meer naar beneden getrokken. “Het gevoel wat ik heb,” geef ik haar terug, “lijkt alsof je je aan mij overgeeft.” “Het voelt voor mij dat ik kan doen en laten wat ik wil, jij schikt je en je vindt het oké.” Een opmerking die even moet landen.
Hoe komt het dat ik me alles zo aantrek?
Als ik even later een stap terug doe, ervaart zij dat haar voeten weer kunnen bewegen. Ik zet nog een stap achteruit. Die stap raakt haar. Vanuit het niets lijken de tranen haar in haar ogen te springen en zie ik dat zij het even moeilijk heeft. Ik besluit haar even de ruimte te geven en zeg: “Ik stap er even uit.”
“Dit voelt helemáál niet goed,” zegt ze. “Dit voelt heel eenzaam.” Ook deze actie komt binnen en raakt haar emotioneel. Als wij dit vervolgens bespreken draait zij – als vanzelf – haar lichaam weer naar mij toe, waardoor ik opnieuw ‘in de situatie’ sta. Een gegeven waarvan ik haar ook bewust maak.
Hoe minder rekening houden met anderen?
De reden waarom zij zich alles zo aantrekt wordt langzaam duidelijk. Het blijkt haar verlangen naar verbinding, waarin zij zich heel kwetsbaar opstelt. Wanneer de ander dan dichtbij komt, doet dit een beroep op haar kwetsbaarheid en verantwoordelijkheidsgevoel, dat voelt niet goed. Haar keel blokkeert en woorden ontbreken.
“Ga nu eens staan en doe je armen eens over elkaar,”? stel ik voor. “Oh nee, dit voelt heel gesloten”, zegt ze. “Alsof ik me afzet tegen de ander.” Dit druist in tegen haar verlangen naar verbinding. Het duizelt haar allemaal een beetje. Maar nadat wij dit uitgebreid bespreken ziet zij in dat het eigenlijk gaat om een verlangen naar verbinding met zichzelf. “Ik kan een ander niet dwingen om een verbinding met mij aan te gaan,” zegt ze.
Hoe vat je iets niet zo persoonlijk op?
Wij bespreken dat de armen over elkaar geen afzetten tegen de ander is, maar een bescherming voor zichzelf en haar kwetsbaarheid. Opnieuw brengt zij het voorval bij de sportschool ter sprake. “Als ik aan de ander vraag hoe het nu met haar moeder is, legt die ander haar hele hebben en houwen bij mij neer. Dat trekt me aan en dan overheerst het gevoel van die ander,” zegt ze.
Een groot verantwoordelijkheidsgevoel
“Daarmee komt ‘die aap op mijn schouder,’” zegt ze. Ik knik bevestigend. “Waarbij jij ook vraagt om die aap”, merk ik op. “En daarna baal je ervan dat je die hebt gekregen.”
Uitgebreid bespreken wij waarom zij zich alles zo aantrekt, hoe die verantwoordelijkheid voelt en op zich neemt, terwijl het niet haar verantwoordelijkheid is. Op dit moment heeft zij niet de energie om ‘apen op haar schouders’ te nemen. Zij hoeft die verantwoordelijkheid dan ook niet te pakken, waardoor zij beter voor zichzelf kan zorgen. “Als je de aap niet pakt, hoef je hem ook niet te dragen en te voeren,” zeg ik. “Daarom kan jij ook je werk doen”, zegt zij tegen mij.
Voor jou
Daardoor kan ik inderdaad mijn werk doen. Regelmatig vragen mensen mij of ik het serieus leuk vind om al die probleemverhalen van andere mensen aan te horen. “Trek jij je dat niet aan? Kan je dan nog wel slapen?”, vragen zij dan. Het antwoord is: Ja, ik vind het serieus leuk, juist omdat mensen bij mij komen om van hun problemen te leren. Ik hoor het niet alleen aan, ik kan daarin ook daadwerkelijk iets voor hen betekenen. Daarmee voeg ik iets toe wat zo verrijkend is, weet ik uit eigen ervaring. Dat gun ik iedereen.
Waar hebben hoogsensitieve mensen moeite mee?
Veel hooggevoelige mensen trekken zich alles aan. Zij zijn extra gevoelig voor de gevoelens van de mensen in hun omgeving. Hun zenuwstelsel is gevoeliger voor prikkels om hen heen en daarom worden deze prikkels ook intenser ervaren. Dit zijn niet alleen prikkels als harde geluiden, kou of fel licht, maar ook prikkels zoals feedback, emoties, opmerkingen of kritiek van anderen.
Doordat bepaalde dingen harder binnenkomen is het extra moeilijk om het niet persoonlijk op te vatten. Vaak gaat dit ook samen met de angst om afgewezen te worden, waarbij ook schuldgevoelens een grote rol kunnen spelen.
Wanneer je je alles aantrekt en kampt met schuldgevoelens, dan heb je al snel het gevoel dat het aan jou ligt of door jou komt. Daardoor neem je ook al snel alle schuld op je, zelfs wanneer er geen sprake is van schuld.
Je daar bewust van zijn kan al helpen om te stoppen met je alles aan te trekken. Verder kan je bij jezelf nagaan of je hooggevoelig bent of wellicht rondloopt met schuldgevoelens. Verdiep je eens in hooggevoeligheid. Is dit herkenbaar voor je?
Hoe komt het dat ik me schuldig voel?
Waarom trek je je alles zo aan? Wat voel je precies en waar voel je het in je lijf. Is het schuldgevoel? Waar voel ik me schuldig over? Waar komt dit schuldgevoel vandaan? Dit zijn een aantal vragen die jou kunnen helpen om op jezelf in situaties te reflecteren.
Wil je ermee aan de slag, dan doe je er goed aan de hulp van één van onze Life coaches in te schakelen. Wij zijn er om jou te helpen meer inzicht te krijgen in wat er precies speelt, waarna je samen met je Life coach aan de slag gaat om dit aan te pakken.
Stoppen met verantwoordelijk voelen?
Start met reflecteren. Download ons ebook ‘Kopzorgen? Leer luisteren naar je lijf!’ Dit ebook geeft je handvatten om op zoek te gaan naar antwoorden in jezelf. Of laat hieronder je gegevens achter en één van ons neemt contact met je op.
Geplaatst in angst, Gezondheid, Persoonlijk leiderschap, Stress, Vrouw, Zelfvertrouwen
