Hoi! Mijn naam is Marly Huisinga. Ik ben 42 jaar en heb twee prachtige puberdochters om voor te zorgen. Inmiddels gaat om hulp vragen mij goed af, maar dat is absoluut wel eens anders geweest. Om hulp vragen voelde voor mij heel kwetsbaar en dat is het natuurlijk ook.

Waarom vind ik het moeilijk om hulp te vragen?

Mijn ouders lagen in een vechtscheiding, ik had suïcidale gedachten en vluchtte in een relatie omdat dat beter was dan thuis zijn. Mijn man kreeg, 3 weken na de geboorte van onze jongste dochter, de diagnose kanker. Na een moeilijke periode volgde een scheiding en moest ik opnieuw beginnen, samen met onze dochters. Niet lang daarna kreeg hun papa opnieuw kanker en daaroverheen een tia. Ook voor onze dochters heeft het horen dat hij ongeneeslijk ziek is, op sterven lag en weer opkrabbelde, er stevig ingehakt. Hen daarin begeleiden, en verschillende burn-outs en depressies van mezelf tussendoor, maakten het er niet gemakkelijker op. Dit alles deed ik in combinatie met het single-mama zijn, een loondienstbaan én mijn eigen coachingspraktijk starten.

Als ik zo de afgelopen twintig jaar op een rijtje zet en erover nadenk, denk ik nog steeds: Hoe dan???

Twintig jaar gecomprimeerd in één alinea, maar als ik zou uitschrijven wat er écht allemaal bij kwam kijken… dan red ik het niet op deze ene pagina. Dat zal ik hier niet uit de doeken doen, maar ik denk dat je vast zelf wel begrijpt dat er in die jaren héél véél verandering, angst, verdriet en vele andere emoties voorbijkwamen in mijn leven.

Hoe leer ik om hulp vragen?

Mezelf kwetsbaar opstellen, om hulp vragen, toegeven dat het niet goed ging, eerlijk naar mezelf zijn… het was een enorme drempel waar ik tegenop zag. Op mijn achttiende startte ik met psychotherapie. In de jaren daarna volgden meerdere trajecten bij een psychotherapeut, psycholoog en ik kreeg EMDR-therapie. Waarna nog een hulptraject volgde en nog één, en nog één. Steeds moest ik opnieuw die drempel over. Steeds weer het gevoel dat je hebt gefaald, maar dan toch weer je schouders eronder zetten… pffff.

Toen ik inzag dat dit mij geen duurzame verbetering gaf, beet ik me vast in persoonlijke ontwikkeling. Ik ging aan de slag met holistisch therapeuten, coaches en neurofeedback. Daarin vond ik wel de hulp die ik nodig had. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Daarop besloot ik zelf opleidingen te gaan volgen.

Wat moet je doen als je iets niet durft te vragen?

Verandering is nogal een thema geweest in mijn leven, een thema waar ik de eerste jaren nooit zo lekker op ging. Maar inmiddels is dat anders. Ik ontdekte namelijk dat het enige constante in het leven verandering is. En niet ondanks, maar juist dankzíj́ alle angst, onzekerheid, frustraties, verdriet, vermoeidheid en tegenslag. Verandering is tegenwoordig een woord dat ik omarm! Het betekent immers GROEI. Het is leren meegaan met wat is en de illusie van controle kunnen loslaten. Daardoor heb ik letterlijk mogen ervaren dat door groei de mooiste dingen gebeuren.

Heb jij moeite met hulp vragen?

Wil jij ook graag hulp, maar vind je het lastig en durf je het eigenlijk niet te vragen? Ik help je inzien dat verandering ook leuk kan zijn en ik begeleid je zodat jouw groei de basis wordt waarmee de mooiste dingen kunnen gebeuren.

Keertje kennismaken? Graag nodig ik je uit voor een kennismakingsgesprek om te bespreken welke verandering jij voor je ziet.