(liever luisteren?)

Net terug van een heerlijke vakantieperiode vraag ik hoe het met hem gaat. “Met mij gaat het altijd goed,” zegt hij. Het is heel druk op zijn werk. Hij is ook best moe, hij heeft veel overgewerkt. Wij blikken even terug op ons vorige gesprek en wat hij ermee gedaan heeft. Door het vele werken gebeurde er niet heel veel, maar er is wel één ding.

Stress en angst

“Op het werk pushen mijn collega’s mij continue om naar Spanje te gaan,” zegt hij. Hij mag namelijk van zijn werkgever daarnaar toe voor een vakantie/bedrijfsbezoek. Hij vindt het lastig. Hij twijfelt heel erg en heeft nog steeds geen definitieve keuze gemaakt. “Ik weet het niet, op zich lijkt het mij wel leuk, maar alles in mij zegt ‘nee,’” vertelt hij.

Als ik doorvraag, blijkt het niet het vliegen te zijn, waardoor hij twijfelt. Het ligt ook niet aan zijn collega die meegaat. Niets lijkt hem in de weg te staan. “Ik weet niet wat mij tegenhoudt,” zegt hij.

Wij kunnen hier natuurlijk lang of kort over praten, maar die dialoog heeft hij met zichzelf ook al gehouden. Dat brengt hem niet verder. We zullen het op een ander niveau moeten zoeken en oplossen.

Aangeleerde spanningen

Op mijn aangeven sluit hij zijn ogen en brengt zijn aandacht naar het gevoel wat hem bekruipt als hij aan die reis naar Spanje denkt. Het gevoel bevindt zich rond zijn borstbeen. Op mijn vraag of het groot of klein is, zegt hij “klein.” “Zoiets als een pingpong balletje,” vraag ik? Dat klopt.

Bij het verder uitvragen blijkt dit balletje angst en spanning te zijn. “Het is bang voor ‘het gedoe,'” merkt hij op.

Samen zoemen wij er verder op in en dan ziet hij zichzelf als vijftienjarige jongen op Schiphol staan, omdat hij op vakantie gaat met zijn ouders. “Het gedoe begon thuis al,” merkt hij op. Er was al stress bij het inpakken en het achterlaten van het huis. Nu, eenmaal op Schiphol, lopen de spanningen in hoog tempo op voor het vinden van de juiste incheckbalie. Dan stress en het graaien naar paspoorten en de juiste papieren en dan straks ook nog door de douane etc. Zelf staat hij er maar een beetje bij, terwijl zijn ouders gefrustreerd en geïrriteerd op elkaar reageren.

“Het geeft gewoon ‘veel gedoe,’” zegt hij zuchtend.
Op mijn vraag of hij dichterbij kan komen, kan dat wel, maar hij wil het niet. Hij zit liever op een bankje in de buurt. Daar wacht hij af en hoopt dat dit hele gedoe zo snel mogelijk ten einde is.

Zo zitten hij en zijn vijftienjarige zelf samen op het bankje af te wachten. “Wat zou jij in deze situatie doen,” vraag ik hem? “Nu?” “Ik zou gewoon niet meegaan,” zegt hij. “Dit soort spanningen wil ik het liefst gewoon vermijden,” merkt hij op.

Uit je comfortzone

Terwijl wij verder praten ziet hij in dat hij als vijftienjarige geen keus had. Hij kon niet anders dan het over zich heen laten komen en meegaan op vakantie. Maar nu is hij volwassen en heeft hij die keuze wel. “Dus je zou nu gewoon niet gaan,” vraag ik?

Even denkt hij na en zegt dan: “Maar dan zou ik altijd ‘nee’ moeten zeggen en dat maakt het wel heel saai.” Hij merkt op dat hij er nu anders mee om zou gaan. Hij zou er gewoon niet zo’n gedoe van maken.
Met een diepe zucht zie hij hoe zijn ouders nog steeds ‘gedoe maken.’

Ineens voelt hij het verschil. Waar hij eerder onderdeel was van het gedoe, komt hij daar nu los van. Opeens kijkt hij met een ander oog naar de situatie en beseft dat hij zelf de keuze heeft om er wel of geen gedoe van te maken.

Niet veel later staat hij op en neemt afscheid van ‘het gedoe’ en gaat op weg om als volwassene zelf keuzes en herinneringen te maken.

Voor jou

Belemmeringen zijn gevoelens. Meestal zitten daar nog allerlei zelfgemaakte creaties of conditioneringen overheen. Zoals bijvoorbeeld een belemmerende overtuiging; een gedachte, die wij steeds herhalen wanneer wij in zo’n soortgelijke situatie komen en waarin wij zijn gaan geloven.

Een belemmerende overtuiging is niets meer dan een gedachte die je heel vaak gedacht hebt en waarin je bent gaan geloven.

De gevoelens die daaraan ten grondslag liggen hoeven, zoals hierboven, niet van jezelf te zijn. Wij worden gevormd door de gevoelens die wij van huis uit meegekregen hebben. Als je je daar niet van bewust bent en je er dus door laat leiden, leef je het leven van anderen.

Wie ben jij?

De gevoelens die wij van kind af aan mee hebben gekregen zijn in beginsel ons enige referentiekader. Je zou daarmee kunnen stellen dat wij allemaal een slachtoffer zijn van onze gevoelens. Alleen zegt het uiteindelijk niets over jou. Het is je, vaak onbewust, aangeleerd, aangedaan of overkomen. Wel is het aan jou wat je ermee doet.

Wil jij uit je comfortzone kunnen stappen?

Vul hier je gegevens in en ik neem contact met je op. Ook mijn collega’s kunnen je hierbij helpen. Binnenkort kan je kennismaken met onze nieuwe collega in Utrecht.

Aandacht voor jou, leren door ervaringen.

Astrid

(Note: Ter inspiratie, vormgeving en behoud van essentie en leesbaarheid van mijn blogs, verwerk ik ervaringen van mezelf en/of die van klanten die daarvoor hun toestemming hebben gegeven.)