Leren loslaten?

Vol verwachtingen stond je als kind bij het touwtje trekken op de Kermis. Wanneer het niet het speeltje was dat je graag wilde, was de teleurstelling groot. Een ritje in de draaimolen maakte dit al snel goed. Maar wat gebeurt er als je aan de touwtjes van het verleden trekt?

Onverwerkt verleden

Veel nare ervaringen hebben ervoor gezorgd dat ze rigoureuze stappen heeft moeten ondernemen. Van haar leven samen, bleef niets hetzelfde. Na een (v)echtscheiding en zakelijke conflicten, is ze nu opnieuw gesetteld met haar kinderen. Ze wil het zó graag, maar ze kan wat er is gebeurd niet loslaten. Alles herinnert haar aan het verleden.

Nu

Ze is verdrietig, onrustig en slaapt slecht. Ligt in bed maar te draaien, haar gedachten maken overuren. Na een paar uur slaap, wordt ze geradbraakt wakker en begint er wéér een dag. “Ik ben zo moe…!” Wanneer ze op straat loopt en een verliefd stelletje ziet, schiet ze al vol, zo waren wij ook. Of wanneer ze iets oppakt uit een onuitgepakte verhuisdoos, toen ging het al mis. Op facebook zoekt ze zijn profiel en leest dat hij zo gelukkig is… hij wel, ik niet en vervolgens zakt de moed haar dagenlang in de schoenen.

Tijdens haar verhaal zie ik een bos touwtjes voor me. Zo’n grote bos dunne touwtjes als bij het touwtje trekken op de Kermis. Ze knikt bevestigend wanneer ik de vergelijking maak, dat als zij iets ziet, denkt of hoort, zij aan een touwtje trekt en er een herinnering verschijnt.

Ik vraag haar om haar leven in drie perioden te splitsen. Ze noemt het ‘onverwerkt verleden’, ‘nu’ en ‘onbelaste toekomst’. We bespreken de vergelijking en de perioden uitgebreid. Plotseling wordt het haar duidelijk: “Wat ben ik in hemelsnaam aan het doen?! Waar ben ik mee bezig?!” Nu begrijpt zij, dat wanneer er zich zo’n herinnering aandient, zij in een wanhopige poging probeert haar emoties niet te voelen en daarmee van de ene gedachte in de andere haakt.

Nu wordt ze boos..! “Ik lijk wel gek om mezelf steeds in het verleden te storten!” Als we even de tijd nemen en dit laten bezinken, neemt weer een ander gevoel het over. Ze zakt terug in haar stoel en geeft aan het moeilijk te vinden om het los te laten. Die herinneringen voelen vertrouwd en veilig. De gedachte aan loslaten maken haar angstig en onzeker. Toch voelt ze tegelijkertijd ook dat vasthouden geen optie meer is. Het bezorgt haar veel verdriet, onrust en het belemmert haar om nieuwe ervaringen op te doen en contacten te leggen.

Ze concludeert: “Als ik niet eerst mijn touwtjes leer loslaten, ga ik misschien oude touwtjes met nieuwe verbinden, dat wil ik niet! Eerst maar eens leven zonder steeds aan touwtjes te trekken. Wanneer dat lukt, pak ik nieuwe touwtjes op en maak ik nieuwe herinneringen.”

Onbelaste toekomst

Hoe ga jij om met jouw teleurstellingen en verdriet? Kun jij het loslaten? Zo’n bos touw meeslepen kost veel energie, maar je kan het ook niet zomaar loslaten. Aan elk touwtje zitten gevoelens en emoties vast. Het gaat er om dat je leert om die gevoelens en emoties er te laten zijn. Verwerken is verdrietig zijn om dat speeltje dat omhoog komt en je niet leuk vindt, vervolgens kijken naar welke andere attractie je plezier geeft en daar in stappen.

Hoe fijn zou het zijn als meer mensen kunnen leren van onze ervaringen? Wil je reageren of heb je een vraag? Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.  We zijn je dankbaar wanneer je dit blog wilt delen in je netwerk.

Fotografie: Martine Goulmy

Geplaatst in Persoonlijk leiderschap, Stress

Voor succesvol leven en werken.